بسم‌الله الرحمن الرحیم

ما متأسفانه در هفته گذشته، شاهد اعدام 37 نفر که‌ 34 نفر از برادران شیعه‌ی ما در عربستان بودند که آن جلادان، این افراد را جلوی پای اربابان خود «آمریکا و اسرائیل» قربانی کردند و به طرز فجیعی گردن زدند؛ کانون شیعه در عربستان، 20 تا 30 درصد جمعیت حاضر در این کشور را تشکیل می‌دهد؛ این عزیزانی که اعدام شدند عمدتاً از مناطق قطیف، منطقه‌ی شرقی و یا حتی از مدینه بودند که این دولت دژخیم و بی‌رحم عربستان، برادران ما را با فجیع‌ترین وضع ممکن، گردن زدند و حتی شنیدیم که یکی از آن‌ها را به صلیب کشیدند.

مع الاسف از حنجره‌ی این دنیای حقوق بشری هم یک‌صدا خارج نشد که این حادثه را محکوم کند. ما می‌بینیم وقتی‌که آن روزنامه‌نگار کذایی «جمال خاشقچی» را علنی در سفارتشان کشتند، حتی جسمش هم از بین بردند و جسدش را محو کردند بااین‌وجود، از کجا صدای حقوق بشر درآمد؟ مصیبت ما این است که اصلاً از آن‌ها توقع دموکراسی نمی‌رود و برای آن‌ها این معانی آزادی، تشکیل مجلس و برگزاری انتخابات، مفهومی ندارد که بخواهیم در این مقوله با آن‌ها صحبت کنیم و حتی از وهابیت هم انتظار دین و دین‌داری نداریم که بشود از این حوزه با آن‌ها وارد گفتگو شد و بنده، به‌کرات تحلیل کرده‌ام و ماهیت وهابیت را به جاهلیت قبل از اسلام تشبیه نموده‌ام فلذا ما با آن‌ها از ناحیه‌ی بحث انسانی وارد می‌شویم و میگوییم: انسانیت شما کجا را رفته است؟ این افراد، مردم و جوانان سرزمین خودتان هستند؛ حال اگر چنین کاری در ایران واقع می‌شد، چنان جنجالی را در سطح دنیا بر پا می‌کردید؛ از حقوق بشر سازمان ملل گرفته، از آمریکا گرفته و تا اروپا، در بوق و کرنا می‌کردند که ایران حقوق بشر را نقض کرده است.

سؤال من این است که چرا در این حادثه دل‌خراش، صدای این مجامع حقوق بشری درنیامد؟ این‌ها عزیزان ما بودند؛ شیعه و سنی هم ازاین‌جهت فرقی نمی‌کند و براداران اهل تسنن ما در جای‌جای این جهان، حق زندگی دارند و آن‌ها برادر ما هستند منتها شیعه‌ها، جزء خانواده ما هستند و لذا اگر فردی از خانواده انسان مورد ظلم واقع شود حق دارد فریاد بزند قرآن می‌فرماید (لا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَنْ ظُلِم...)[1] خداوند متعال، بدگویی و ناسزاگویی را دوست ندارد اما اگر کسی مورد ظلم واقع شد، باید فریاد زد و اگر کسی اینجا ناسزاگویی هم بکند، اشکال ندارد و مظلوم باید صدای خودش را به دنیا برساند؛ از حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم در مورد این کلام مبارکشان که فرمودند: (الظالم و المظلوم، کلاهما فی النار) سؤال کردند که آقاجان: دلیل جهنمی شدن ظالم، معلوم است چون ظلم می‌کند ولی مظلوم چرا باید در آتش قرار گیرد؟ فرمودند: مظلوم باید داد بزند و حق ندارد ساکت باشد و سرش را پایین بگیرد و مورد ظلم واقع شود؛ در این واقعه اسفناک، شیعه و طایفه مورد ظلم واقع‌شده است. هرچند جمعیت شیعه پراکنده است مثلاً جمیعت شیعه در هندوستان، بیش از ایران جمعیت متمرکز است لکن همه‌ی آن‌ها خانواده ما هستند و از این رهگذر ما مورد ظلم واقع‌شده‌ایم؛ نه معلوم شد محاکمه اشان بر چه اساسی است و نه فهمیدیم که چگونه محاکمه کردند و نه مشخص شد که جرمشان چه بود؛ مدت‌ها، ماها بلکه سال‌ها در داخل زندان‌های انفرادی با شکنجه آن‌ها را مجبور به اعتراف کردند و اعتراف گیری هم بالاجبار بر اساس خواسته‌های خودشان بود؛ بعداً آن‌ها را از این سیاه‌چال‌ها بیرون آوردند و گردن زدند. هیچ‌کس، نه‌تنها ما بلکه حقوقدان‌های خود عربستان هم از جرم و نحو محاکمه‌ی آن‌ها اطلاعی پیدا نکرد و این مصیبت‌های زمان هست. دردآور است وقتی مفتی لیبی، آن زمانی که یک نظامی در طرابلس، با حمایت عربستان و امارات، به بنغازی که حکومت به رسمیت شناخته‌شده‌ی سازمان ملل در آنجا روی کار است، حمله کرده است و کشت و کشتار راه انداخته است، این مفتی لیبی پیام داده است که مردم آنجا فقط یک‌بار به حج عمره مشرف شوند و همین یک‌بار دیگر کفایت می‌کند حتی تعبیرش این‌گونه بود «وَ إِثْمُهُما أَكْبَرُ مِنْ نَفْعِهِما»[2] چراکه با پول‌های خود شما، گردن مسلمانان و هم‌کیشان شمارا می‌زنند و ظلم می‌کنند.

 چگونه قابل‌جمع است که ایران را متهم به دخالت در منطقه می‌کنند، اما چشمشان را بر جنایت‌ها و دخالت‌های عربستان در منطقه می‌بندند؛ عربستان در یمن و لیبی چه می‌کند؟ در هر گوشه‌ای، پول نفت آن‌ها به‌جای صرف در رفاه مردمشان، برای کشتار مسلمانان هزینه می‌شود. مثلاً برای کشتار مسلمانان در سودان مصرف می‌کنند و در سودان، با حمایت عربستان کودتاه شکل گرفت و اصلاً دنیا عین خیالش هم نیست؛ چون افرادی که در آمریکا و در کاخ سفید مسئول هستند، با این‌ها حشرونشر دارند و بعد هم می‌گویند: این‌ها گاو شیرده ما هستند و ما تا بتوانیم، آن‌ها را می‌دوشیم؛ حال که این قوم، قابل دوشیدن هستند هر اقدام و غلطی هم که از آن‌ها صادر شود، آن را نادیده می‌گیرند.

اما یک خبر ناراحت‌کننده و بسیار تکان‌دهنده‌ی دیگر هم شنیدم این‌که یک طلبه‌ای در همدان، فقط به جرم این‌که لباس پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را پوشیده، هنگام خروج از مدرسه‌ی مرحوم آیت‌الله آخوند ملاعلی معصومی همدانی از طرف یک فرد معلوم‌الحال، به ضرب چند گلوله، در جا کشته است؛ گناه این طلبه چیست؟ جز این‌که لباس دین و لباس امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف به تن دارد؟ ما اینجا از دیگران توقع نداریم، اما مردم ما در این روزها شاهد هستند که تعداد زیادی از این طلبه‌ها در همین پل‌دختر، در نورآباد و در خوزستان همه‌چیز خودشان را – درس، بحث و زن و بچه- رها کرده‌اند و مشغول خدمت‌رسانی به هم‌وطنانشان هستند؛ نه هیچ نهادی به این‌ها هزینه می‌دهد و هیچ نهادی هم این افراد را وادار نکرده است که شبانه‌روز از خانه مردم، گل‌ولای خارج کنند؛ آیا چند در صد از عمامه به سرها و روحانیت معزز ما، به کار دولتی اشتغال دارند؟ و چند درصد از این عزیزان مسئول هستند؟ چرا ما همه را به یک‌چشم نگاه می‌کنیم و باهم محکوم می‌کنیم؟ اگر باکسی مشکل‌دارید، مشکل خودت را با او حل کن نه این‌که همه‌ی عقده‌ها و اعتراضات را بر سر این طلبه‌ای که در راه دین قدم برداشته، خالی کنید.

چند روز پیش در بندرلنگه داستان شیخ انصاری را نقل کردم، وقتی ما طلبه شدیم در فکر این نبودیم که می‌خواهیم در آینده به چه مقامی برسیم و چه چیزی نصیب ما می‌شود؛ شیخ انصاری در نجف، نامه‌ای به مادرش می‌نویسد و مادر در جواب ایشان این‌گونه مرقوم می‌فرماید:

من نمی‌گویم سمندر باش یا پروانه باش

چون به فکر سوختن افتاده‌ای مردانه باش

 علی‌ای‌حال این طلبه، درراه امام زمان عجل الله تعالی فرجه شریف راه افتاده است از همه‌چیز خودش گذشته و مشغول درس شده است؛ شما امکانات طلبگی را با امکانات دیگر در داخل مملکت خودمان بسنجید حداقل مزد کارگر در مملکت ما چقدر است و شهریه طلبگی چقدر؟ به نصف آن‌هم نمی‌رسد؛ بنده خط فقر را نمی‌گویم، خط فرق بالای 4 میلیون است؛ حال یک‌میلیون و پانصد تومان مزد کارگر است اما شهریه طلبه در حوزه چقدر است؟ تازه در قم، مبلغ شهریه‌ها بالاتر از شهرستان است؛ طلبه در شهرستان، شهریه‌ی کمتری را دریافت می‌کند و این روحانی با شهریه ناچیز زندگی می‌کند. آیا این انصاف است که این‌گونه افراد موردحمله و آسیب قرار بگیرند؟ من جداً درخواست می‌کنم که این قضیه پیگیری شود این معنا ندارد در مملکت امام زمان ع، خدمت گذار به اردوگاه امام زمان ع را با گلوله به شهادت برسانند.

هم آن مصیبتی که بر طایفه وارد شد وهم این فاجعه که روز گذشته در همدان اتفاق افتاد را به محضر آقا بقیۀالله الاعظم تسلیت عرض می‌کنیم و می‌گوییم «مَسَّنا وَ أَهْلَنَا الضُّر» و دیگر نمی‌توانیم بگوییم «وَ جِئْنا بِبِضاعَةٍ مُزْجاةٍ» چون متاع و سرمایه ای نداریم «فَأَوْفِ لَنَا الْكَيْلَ وَ تَصَدَّقْ عَلَيْنا»[3]

والسلام علیکم و رحمه‌الله و برکاته