بسم الله الرحمن الرحيم

قال علي بن الحسين زين العابدين(عليه السلام) « وكان الحسين(عليه السلام) و بعض من معه من خصائصه تشرق الوانهم وتهدئ جوارحهم وتسكن نفوسهم‏ ، فقال بعضهم لبعض : انظروا لا يبالي بالموت ! »[1] هر مقدار كه كار جنگ سخت‏تر مى‏شد، امام حسين(عليه السلام) و بعضى از اصحاب خاص آن حضرت رنگ صورتشان درخشان و اعضايشان آرام و دلهاشان اطمينان مى‏يافت. در اين زمان بود كه به يكديگر مى‏گفتند: نگاه كنيد، از مرگ باك و هراسى به دل نداريد.

وجود مقدس سيدالساجدين زين العابدين علي بن الحسين (عليه السلام) حالات پدر بزرگوارشان ابي عبدالله الحسين(عليه السلام) را در روز عاشورا اين گونه توصف مي­كنند: در روز عاشورا هرچقدر روز مي­گذشت، پدر من و بعضى از اصحاب خاص آن حضرت «تشرق الوانهم»[2]، صورت و چهره­شان درخشنده­تر مي­شد. «وتهدئ جوارحهم»، آرامش و سكون تمام وجودشان را فرا مي­گرفت. «وتسكن نفوسهم»، نفس و جان آنان به آرامش تمام و كمال خودش را پيدا مي­كرد، به نحوي كه بعضي از افراد- كه قاعدة افراد دشمن بودند- به بعضي ديگر مي­كنند «اُنظُروا، لا يُبالي بالمَوتِ!»، نگاه كنيد هيچ ترس و هراسي از مرگ در پيش آنان وجود ندارد.

آيه مباركه قرآن: «أَلا بِذِكرِ اللَّهِ تَطمَئِنُّ القُلُوبُ»[3] آگاه باشید، تنها با یاد خدا دلها آرامش می­یابد. نوع افراد در حالات عادي مي­توانند آرامش خود را حفظ كنند؛ اما در وقت شدائد و مشكلات، ظرفيت افراد مختلف است. از همين رو اميرالمومنين فرمودند: «إنَّ هذهِ القُلوبَ أوعِيَةٌ ، فخَيرُها أوعاها»[4]، دلها ظرف هستند، و ارزش آن ظرفي بيشتر و بالاتر است كه گنجايش وسيع­تري داشته باشد. يعني گنجايش و ظرفيت تحمل مشكلات و بلاياي بيشتر دارد.

 انسان يك عمري زندگي درب خانه خدا كرده و نيز مي­دانيم آنچه به او مي­رسد از ناحيه خدا است و ايشان بايد مقدر كند، حتي نفسي كه مي­كشيم، جرعه آبي كه مي­نوشيم و لقمه غذايي كه مي­خوريم با تقدير الهي است. اگر اين اندازه و مقدر تمام و به انتها رسيد؛ جرعه آب ديگر تكرار نخواهد شد، لقمه غذا تكرار نمي­شود، نفس تكرار نمي­شود. اما با وجود اينكه يك عمر هفتاد سال، يا بيشتر يا كمتر درب خانه خدا، متنعم هست. گاهي از اوقات با يك ناراحتي و يك مشكل از كوره در مي­رود و بي­صبري مي­كند، اين بي­ظرفيتي و بي­گنجايشي است. مهم اين است كه شخصيت انسان در وقت اين حوادث ناگوار و ناملايمات كه تحت فشار است، خودش را نشان مي­دهد.

وجود مقدس سيدالشهدا وقتي در مدينه تشريف دارند، همه مردم حضرت را دوست دارند. حتي حاكم اموي نيز در مراودات و پيغامي كه يزيد براي او در مدينه مي­فرستد، ‌او ملاحضه مي­كند و مي­ترسد آن را اجرا و عملي كند. چرا؟ براي اينكه افراد ارادتمند و دوست­دار حضرت و بني هاشم از ايشان حمايت مي­كنند. البته ممكن است گفته شود آقا سيدالشهدا در بين اصحاب و ارادتمندان خود اين گونه به حاكم مدينه سخن مي­گويد و خطبه مي­خواند، اما چنانچه از وجود مقدس امام باقر(عليه السلام) نقل شده است، آقا سيدالشهدا در كربلا مقابل سي هزار نفر جمعيت دشمن از آغاز صبح در روز عاشورا ايستاد به گونه­ايي كه دائم با حوادث ناگوار مواجه بود. يعني نزديكترين افراد مانند جوان رعنا و برومند علي اكبر ، برادر بزرگوار خود ابوالفضل العباس شهيد شدند و يك يك عزيزان و افراد و اصحاب حضرت همه كشته شدند و امام تنها ماند، حتي در شرايطي كه امام در گودال قتلگاه بر روي زمين افتاده به نحوي كه توان دفاع از اهل و حرم خودش را ندارد، و در آن زمان متوجه هجوم دشمن به خيمه­ها مي­شود. مي­فرمايد: « إِنْ لَمْ يَكُنْ لَكُمْ دينٌ وَ كُنْتُمْ لا تَخافُونَ الْمَعادَ فَكُونُوا أَحْرارًا فی دُنْياكُم »[5] اي پيروان آل ابوسفيان، اگر دين نداريد و از معاد نمي‌ترسيد، پس در دنيايتان آزاده باشيد. امام سجاد در اين حالت مي­فرمايند: «تشرق الوانهم»  يعني امام حسين (عليه السلام) در هيچ حالتي آن آرامش و سكوني را كه بايد داشته باشد از دست نداد، يعني هرگز سخني و حركتي از امام صادر نشد كه انسان بگويد نسبت به عهدي كه با خدا دارد يا نسبت به آن هدف و مقصودي كه در مسير خدا دارد انجام مي­دهد، قدري كوتاه آمده است. نه تنها از سيدالشهدا اين حالت ديده نشد، بلكه بعضي از خواص حضرت، مانند حضرت زينب كبري  و اهل بيت حضرت و افرادي نظير مسلم بن اوسجه به زمين افتاد، وقتي حبيب بن مظاهر به بالينش آمد، به او گفت: نمي­دانم كه بعد از تو چه مقدار زنده هستم، اما اگر در همين لحظات كوتاه كاري مي­توانم براي تو انجام دهم بگو.

مسلم بن اوسجه گفت: بله يك مطلب از تو مي­خواهم.

 حبيب بن مظاهر گفت: چه مي­خواهي؟

مسلم بن اوسجه گفت: تا هستي دست امام  حسين را رها نكن. اين قدرت و صلابتي است كه بايد در راه خدا بماند. اين صلابت براي كسي است كه در مقابل حوادث و مشكلات خم نمي­شود و سر تعظيم فرود نمي­آورد. لذا اين حركت و هدف از بين رفتني نيست. زيرا در بارگاه خداوندي  كه يك چشم برگرداندن محفوظ مي­ماند، اين حركت و اين استقامت محفوظ مي­ماند. نه تنها در زمان سيدالشهداء آثار پر بركتش باقي ماند، بلكه تا ابدا افرادي كه در راه دين و آرامان­هايي كه سيدالشهدا (صلوات الله وسلامه عليه) معتقد هستند ماندگار خواهد بود. به همين سبب در طول تاريخ تمام افرادي كه در اين مسير قدم بر داشتند و استقامت ­كردند- البته با توجه به ظرفيت وجودي و گنجايش خودشان - همين خصوصيات را داشته­اند، اين استقامت، صلابت و پايداري به دست نمي­آيد، مگر هر مقدار دل در مقابل خدا خاضع شود و عبوديت و بندگي انسان در برابر خدا قوي شود. آن وقت ذكر خدا تاثير خودش را در حد اعلا مي­گذارد. «أَلا بِذِكرِ اللَّهِ تَطمَئِنُّ القُلُوبُ» ، ذكر فقط اين نيست كه به زبان جاري شود، بلكه آنچه مهم است آن كه ذكر قلبي و ياد مداوم خداوند است. كسي كه هيچ گاه از ياد خدا غافل نيست، حتي در گودال قتلگاه هم وقتي سرش روي زمين مي­آيد و صورت روي زمين مي­افتد، در مناجات معروفش مي­فرمايد: « رضا بقضائك وتسليما لأمرك لا معبود سواك يا غياث المستغيثين»[6]. وجود مقدس سيدالساجدين نقل مي­كند امام حسين عليه السلام و اصحاب خاص حضرت اين حالت را نقل مي­كند: من ديدم كه «تشرق الوانهم وتهدئ جوارحهم وتسكن نفوسهم.»

در آستانه ماه محرم و شهادت مولا سيدالشهداء (صلوات الله وسلامه عليه) مجلس معطر و متبرك به نام مقدس سيدالشهداء شد